Απουσία

Πού να σαι απόψε; 
Το φεγγάρι τρεμοπαίζει σαν κεράκι, τα φύλλα χάνονται στο βάθος του δρόμου. Αθόρυβα.
Το κρύο παγώνει τα δάχτυλα κι ο ουρανός απόμακρος, συννεφιασμένος.
Όλα τα ορίζει μία πίστη τυφλή - έναν εκλιπόντα Θεό προσκυνά. 
Γύρω ίσκιοι μονότονης σιωπής.
Μαρμάρινο τραπέζι με στηρίζει - αγκαλιά με παραισθήσεις μοναξιάς.
Ακόμη ένας στρατιώτης από συντρόφους προδομένος.
 Στη δίνη του καιρού παραδομένος.
Πόσους βηματισμούς μετρά η απουσία σου;
Ποιο ψέμα τη συντροφεύει;
Πού να σαι απόψε, ποια άστρα τάχα καθρεπτίζονται στα μάτια σου; Και ποια χέρια, ποια χέρια χαϊδεύουν τα μαλλιά σου;
Αγαπημένε.
Blanche Etere
Σεπτέμβριος 2014 

Οδυσσέας Ελύτης: προσεγγίζοντας το έργο «Ιδιωτική Οδός»

«Είναι ανοιχτή για τον καθένα μας η ιδιωτική του οδός. Και όμως· την ακολουθούν ελάχιστοι. Μερικοί, μόνον όταν συμβεί μια ή δυο φορές στη ζωή τους να είναι ερωτευμένοι. Κι οι υπόλοιποι ποτέ. Είναι αυτοί που αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή χωρίς να έχουν πάρει καν είδηση τι τους συνέβη. Και είναι κρίμας. Είναι κρίμας αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης, με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο. Και να ‘φταιγε μόνον η έλλειψη παιδείας; Εδώ κι ένας αμπελουργός ή ένας ψαράς, εάν είναι αυθεντικοί, φτάνουν από την άποψη της συνειδητοποίησης των δρωμένων στον ίδιο βαθμό που φτάνει και ο ποιητής. Μυριάδες ανεπαίσθητες δονήσεις από την πυρωμένη γης ή το πρωινό πέλαγος επενεργούν επάνω τους, με αποτέλεσμα ο ψυχισμός τους να δέχεται και ν’ αποταμιεύει εγχαράξεις ανώνυμα θεϊκές». Είναι φανερό πως ο ποιητής μας προτρέπει να αισθανόμαστε ερωτευμένοι κι όχι απαραίτητα με πρόσωπο, ερωτευμένοι με τα πάντα και για τα πάντα. «Μερικές φορές οι ερωτευμένοι», γράφει, «αντιλαμβάνονται. Επειδή ο έρωτας απελευθερώνει το ένστικτο από τη λογική, προσπαθείς να οσμίζεσαι, να βλέπεις παραπίσω, εισπράττεις την αίσθηση, λειτουργούν οι αισθήσεις, η ψυχή αναταράσσεται σαν πέλαγος».
«Αυτά που μ’ αρέσουν είναι και η μοναξιά μου». Μ’ αυτή τη φράση επέλεξε ο Ελύτης να ξεκινήσει το βιβλίο του αυτό και δεν είναι τυχαίο. Αν η Ιδιωτική Οδός είναι ο εσωτερικός μοναχικός δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει κανείς, προκειμένου να φτάσει στην αυτοπραγμάτωσή του, δεν θα φτάσει ποτέ εάν δεν αγαπά τη μοναξιά. Τις ώρες εκείνες που έχεις συντροφιά μονάχα τη σκέψη σου και την ψυχή σου. Σ’ αυτές, λοιπόν, τις ώρες μοναξιάς, τις ώρες της ενδοσκόπησης και της παραγωγής του νου, ο Ελύτης μας δείχνει τον τρόπο για να βγούμε στην Ιδιωτική μας Οδό και μας ορίζει συνοδοιπόρους στο κομμάτι αυτό της ζωής του που ο ίδιος επέλεξε να περπατήσει, γιατί τρεμοπαίζοντας ένα «φωτάκι», του έδειξε τη διαδρομή που όφειλε να ακολουθήσει και στη διαδρομή αυτή πρωταγωνιστεί η μοναξιά και ό,τι από αυτήν ή μέσω αυτής προκύπτει.
Πηγή : http://www.literature.gr/odisseas-elitis-prosengizontas-to-ergo-idiotiki-odos-tou-paschali-prantziou/